ΑΡΧΑΙΑ Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ- ΕΝΟΤΗΤΑ 6η

"Η ομορφιά δεν είναι το παν''

Ο Αίσωπος ήταν αρχαίος Έλληνας μυθοποιός και Μυθογράφος. Θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται παραβολή ή αλληγορία. Για τη ζωή του δεν υπάρχουν ακριβείς και συγκεκριμένες πληροφορίες, από πολλούς μάλιστα αμφισβητείται ακόμη και η ύπαρξή του. Περισσότερες πληροφορίες για τον Αίσωπο και τη ζωή του θα βρείτε εδώ: Αίσωπος- Βιογραφία

Στο συγκεκριμένο μύθο ο Αίσωπος διαπραγματεύεται το διαχρονικό ζήτημα της ομορφιάς, καθώς οι άνθρωποι σε όλη τη διάρκεια των χρόνων, θεωρούσαν την ομορφιά ως το μεγαλύτερο προσόν. Έδιναν μεγάλη βάση στην εξωτερική εμφάνιση και την υμνούσαν ως ένα από τα μεγαλύτερα αγαθά. Όποιος είχε αυτό το «θεϊκό» χαρακτηριστικό θεωρείτο ένας άνθρωπος  με τον οποίο έπρεπε κανείς να συναναστραφεί.

Στην αρχαία Ελλάδα, οι Έλληνες εκτιμούσαν το ωραίο - γι' αυτό το λόγο ασχολούνταν συστηματικά με τον αθλητισμό.Σήμερα, οι γυναίκες, ακόμα και οι άντρες περνούν ώρες μπροστά από ένα καθρέφτη επιβεβαιώνοντας την αντίληψη πως η αξία της ομορφιάς είναι διαχρονική.

Είναι, όμως, έτσι;Ή μήπως η πραγματική ομορφιά βρίσκεται στο μυαλό και την ψυχή του καθενός μας;

Έχετε συναντήσει ποτέ ανθρώπους που μπορεί να έμοιαζαν άσχημοι εξωτερικά, όμως είχαν μια ανεξήγητη γοητεία;Για ποιο λόγο θεωρείτε πως σας εκτιμούν οι φίλοι σας-για την εξωτερική εμφάνιση ή μήπως για κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας;

Την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα θα δώσετε μόλις διαβάσετε το μύθο του Αισώπου για την ομορφιά εδώ, ενώ περισσότερους μύθους του Αισώπου μπορείτε να ακούσετε εδώ:Μύθοι Αισώπου

Ακολουθεί η μετάφραση του κειμένου:

Ένα μεγαλόσωμο ελάφι σε εποχή καλοκαιριού,ενώ διψούσε, πλησιάζει σε κάποια καθαρή και βαθιά πηγή και, αφού ήπιε όσο νερό ήθελε,παρατηρούσε τη μορφή του σώματός του.Κυρίως επαινούσε τη φύση των κεράτων του , επειδή πίστευε ότι αυτά ήταν στολίδι για όλο το σώμα του. Από την άλλη, κατηγορούσε τα λεπτά του πόδια, επειδή, κατὰ τη γνώμη του, δεν μπορούσαν να αντέξουν όλο το βάρος του. Και ενώ ασχολούνταν με αυτά, ξαφνικά ακούγεται  γάβγισμα σκυλιών και κυνηγοί το πλησιάζουν.
 Αυτό άρχισε να τρέχει με ορμή, για να ξεφύγει, και ενώ έτρεχε σε ομαλό έδαφος,σωζόταν από την ταχύτητα των ποδιών του. 
Όταν όμως έφτασε σε  πυκνό δάσος, επειδή του μπλέχτηκαν τα κέρατα, παγιδεύτηκε και έμαθε εξ ιδίας πείρας ότι πράγματι ήταν άδικος κριτής των  γνωρισμάτων του,  γιατί κατηγορούσε αυτά που το έσωζαν,  ενώ επαινούσε αυτά που το πρόδωσαν.